Er klinkt vrolijke muziek in de gang. Ik herken oude liedjes op de klanken van een accordeon. De muzikant, een verweerd gezicht in een lijst van weelderige grijze krullen, heeft er zichtbaar plezier in. Pretogen gaan schuil achter een markante bril. Terwijl de oude mensen kromgebogen langs hem heen trekken, schuifelend op zoek naar een stoel, wiegt hij zijn accordeon heen en weer en galmt gezang door de ruimte.
Het is tijd voor de opening van de expositie ‘ontdek de kunstenaar in jezelf’!
Met stemverheffing maakt een dame duidelijk dat ze even de aandacht wil. Er volgt een korte toespraak, er wordt een cadeau uitgereikt en dan wordt Ali naar voren geroepen. Ali, alles aan haar is lief en mooi. Altijd een lieve glimlach en altijd een vriendelijk woord. Zij is uitverkoren om het lint door te knippen. Achter elkaar aan schuifelen we naar binnen. Een niet-begrijpende moeder tussen haar 2 dochters in. Zij weet niets meer van de 6 middagen schilderen, fröbelen, draadjes spannen om spijkers, tekenen met liniaal en kleuren met pastel. Ze weet niets meer en kijkt vol verbazing, zoekt niet in haar herinneringen, want die zijn er niet. Ze begrijpt het niet en kijkt me verbaasd aan als ik zeg: kijk mam, dit heb jij geschilderd! Het Heegermeer, heb je uitgelegd terwijl je bezig was. O ja? zegt moeder en ze kijkt me met grote ogen aan.
We gaan terug naar de gang waar de accordeonist maar door blijft gaan met het feestje te voorzien van muzikale klanken. Hapjes en sapjes gaan rond, er heerst vrolijkheid. Geert zingt zwaaiend met zijn armen: ‘hoe ik heette dat ben ik vergeten’. Nou, dat scheelt inderdaad niet veel meer, denk ik bij mezelf een beetje fout.. Ook moeder zingt uit volle borst mee, een liedje over Roosje. Ik ken het niet, maar ik schiet helemaal vol. Tranen glijden over mijn wangen, waarom huil ik? Omdat deze klanken haar hart onmiddellijk openen, een herinnering die ze niet meer kan benoemen, maar wel kan zingen? Om de magie van de muziek? Omdat dit onze woorden te boven gaat? Omdat dit is wat er nu is? Er zijn geen bouwstenen meer zijn voor nieuwe herinneringen, maar er nog wel wat van vervlogen tijden wat aangeraakt kan worden door muziek, schilderen, tekenen. Want dat zei ze toch, ik schilder het Heegermeer?
Als ik weer kom, neem ik een schetsboek, kleurpotloden en een liniaal mee. En misschien raken we dan samen herinneringen aan. Lieve mam.
Ik voel me zo verdomd verdrietig en snak naar een kop sterke koffie, en die komt, straks bij de tankshop langs de snelweg.