Leven in tijden van corona; deel 9: anderhalve meter

Deel 9; anderhalve meter

Het is 9 april.

‘Houd anderhalve meter afstand’, het begint een heel klein beetje te wennen. Er is rust, veel rust. ‘Wat zijn we brave burgers, of niet?’ grap ik tegen de caissière van de AH. ‘Jazeker’, zegt ze, ‘en het is heerlijk rustig, mag van mij wel zo blijven’. Vóór de kassa geven enkele plastic stroken op de grond aan hoeveel anderhalve meter is. In de supermarkt zelf wordt een spel gespeeld, het spel van anderhalve meter uit elkaar. En ook dit geeft rust! Ik zie mensen voorzichtig hun karretjes voort

duwen, ik lees de anderhalve meter in hun ogen. Schichtig kijkend schatten ze de afstand in, staan stil, zwenken langzaam opzij of nemen toch maar de afslag niet. Want in een smal gangpad met anderhalve meter afstand iemand passeren is vragen om corona moeilijkheden. De mensen bewegen zich rustig, bijna verstild. Mooi relaxt sfeertje, zou je denken. We hebben alle tijd en het boodschappen doen lijkt soms het enige uitstapje op een dag, iets waar we reikhalzend naar uit kunnen kijken. Maar niets is wat het lijkt.. Onder deze ogenschijnlijk rustige houding ligt angst en schrik op de loer. Want wat als je iemand te dicht nadert of per ongeluk botst, dan kan het zomaar zijn dat killing corona overspringt en dan ben je je leven niet zeker meer. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet veel last heb van angst, wel soms van schrik. Als iemand onverwachts achteruit deinst, omdat ik de anderhalve meter even kwijt ben en te dichtbij kom…dan schrik ik, van die ander!