Het was half maart. Ik hoorde steeds meer geluiden van activiteiten die mogelijk niet meer door zouden gaan vanwege het Corona virus, dat als een leger vanuit het zuiden des lands aan het oprukken was.
Ik kon er niks mee en wilde er ook niks mee, en misschien was dat wat naïef.. Want groot was mijn verbazing toen ik bij de Etos in een leeg schap staarde. De wereld stond stil. Het was alsof ik met een camera inzoomde op deze gapende leegte.. Even was er niets anders dan alleen dit… Heel groot en heel leeg.
‘Is er geen paracetamol meer?’ vroeg ik bij de kassa. ‘Nee’, antwoordde het meisje. Ze voegde geen uitleg toe, was kennelijk in de veronderstelling dat ik daarmee alles begreep. Helaas, ik begreep er helemaal niets van. Hoezo was ineens alle paracetamol weg? En wat was er ineens met wc-papier aan de hand? Want daar ging ook iedereen mee aan de haal. Ik snapte er werkelijk helemaal niets van, was ik in een mysterieuze film terecht gekomen? Was ik aan het slaapwandelen? Had dit iets met het corona virus te maken? Maar hoe dan? Mijn brein zocht koortsachtig naar een logische verklaring, maar vond deze niet.
Toch maar even bellen, dacht ik, om te informeren of ons weekendje wel door kon gaan. Ik maakte me niet zoveel zorgen, we waren immers maar met ons tweeën en we gingen naar een rustige plek. Brabant zit op slot, hoorde ik om me heen. Maar onze bestemming lag toch niet in Brabant? Of toch wel? Een blik op de Google kaart leerde me dat we nog net wél in de besmette provincie zouden vertoeven. Maar er was geen probleem, we konden gewoon komen. We genoten van het heerlijke plekje en het wonderschone naburige Gravenstein. Het was wel erg rustig, dat wel. En we kregen geen vers brood van de bakker, die zijn bakkersdomein in de plaatselijke molen had. De bakker was ziek en misschien was het wel corona, dacht ik bij mezelf.