Ben ik op tijd, maar niet te vroeg? Maar laat is ook weer niet goed... Al fietsend buitelen deze elkaar afwegende gedachtes door mijn hoofd. Ik parkeer mijn fiets buiten het terrein en voel al een lichte verbazing opkomen. Wat is het rustig, hoezo festival, er lijkt hier wel helemaal niks gaande? Ik kijk omhoog naar de watertoren, het is alsof ie me een knipoog geeft. Maak je niet druk,doe ik ook al jaaaaren niet meer (tot 2000, lees ik later na, toen was de druk eraf). Het antwoord wordt snel duidelijk, het festival is doorgeschoven naar volgend jaar april. Regen is de boosdoener. Maar er is een alternatief programma bedacht. Sprook komt vertellen, Martijn is de echte naam. Hij heeft zich gehaast vanuit Groningen, kwam wat te laat binnen, biedt zijn excuses aan en begint te vertellen. Over een visser die een octopus vangt, dit verwerkt in een gerecht en op de markt brengt, en daar mateloos populair mee wordt. Als de vis op is, verzint hij een ander bizar ingrediënt. En als dit op is, weer iets anders. De mensen merken het niet en blijven razend enthousiast. Dan blijkt uiteindelijk dat het niet om het gerecht zelf gaat, maar om het sausje.... Gemaakt door een suffige knecht. Prachtig verteld!
Er volgt nog een zangeres die zichzelf begeleidt met haar gitaar. Ze zingt vanuit haar tenen en neemt het publiek onomwonden voor zich in. Ze vertelt met een licht oostenrijks accent hoe ze vroeger als kind haar klasgenootjes voor zich innam door koekjes te bakken. Zo maak ik vrienden, ontdekte ze. En daarom heeft ze dat nu weer gedaan. Waarop mijn razend enthousiaste buurvrouw spontaan roept: wat ben je toch een schat!
Er gaat een grote mand met grote koeken door het publiek. Ze zingt beter dan dat ze koekjes bakt, zegt achterbuurman zachtjes. Ik ben het met met hem eens, maar vind het gebaar wel heel innemend. Het koekje ligt zwaar op mijn maag, maar haar muziek is geweldig!
