Dampende, stampende avondgeuren vermengen zich met gesnuif, dan weer hard en dan weer zacht. Een ketting rammelt, schaduwen van bewegende koeienkoppen tekenen zich af op de stalmuur. En ik weet ons daarboven, in het zacht schurende hooivak. Boven onze hoofden steunt en kreunt het oude dak, terwijl de wind alsmaar beukt en dreunt. Buiten raast een storm onstuimige verhalen naar vertes die wij, jong als we zijn, nog niet kennen.
We spelen in onze wereld die in het hier en nu is, al onze aandacht is gericht op het donkere hol voor ons. Pakken hooien liggen hoog opgestapeld en strak tegen elkaar aan geduwd. Toch zit er altijd wel wat ruimte tussen. Een ideale kraamkamer voor een boerderijkat. Het hol is diep, beurtelings stoppen we onze hand erin, verder tot bijna de hele arm verdwenen is. Er klinkt een spannend gesis dat toeneemt in volume. Moeder kat beschermt haar jongen, en zal dat doen tot krabbens toe. Wij, broer en zus, kijken, voelen en wachten. Er is geen tijd, alleen dit. Het zachte dampen, het strelende prikken van het hooi en dat donker hol vol jong leven.
Ik zie jassen aan een kapstok, versierd met ontelbaar veel zachtgele plukjes hooi. Stille getuigen van een spannend avontuur. En achter mijn ogen zingt nog steeds dat zachte gesnuif.