Manlief is een aantal dagen uithuizig, dus vlieg ik alle kanten uit. Het is me gelukt het weekend mooi vol te proppen. Dat betekent wel even slikken als het zo ver is. Oh, moet ik alweer weg? Ja, zelf bedacht, dus gaan! En zo stond ik gisterochtend na een volle zaterdag (overdag schrijven en schilderen in de pluktuin van het Plukreef en savonds naar een buitenconcert bij de watertoren) om kwart over tien bij mijn buurtvriendin voor de deur. Ze doet open, verbaasd. Ben je er nu al? Ja, het begint toch om half 11? Maar zij dacht een half uur later. Er begint iets onrustig te friemelen in mijn achterhoofd, het zal toch niet.. Nee hoor, half 11, zit in mijn systeem. Als we bij het kulturhus aankomen, vertelt het plein vol lege stoelen dat we nog zo'n 3 kwartier kunnen wachten. Mijn brein stond verkeerd ingesteld, dat krijg je met al die uitstapjes. Genoeg tijd voor koffie binnen (want buiten is het warm, erg warm..) met prietpraat, we kletsen de tijd makkelijk vol. Iets te gemakkelijk. Want als we buiten aan willen schuiven, blijken alle schaduwrijke plekken al bezet. We kruipen naast een mevrouw om nog net in de schaduw te kunnen zitten. En dan gaat het Orkest van het oosten Lite van start. Tot half 2 zweven virtuoze klanken van cello, viool, klarinet, gitaar over onze verhitte hoofden. Het is overduidelijk dat professionele spelers hier aan het werk zijn. Terwijl de zon langs de hemel schuift en wij onze hoofden steeds verder naar voren en naar elkaar buigen om de felle hitte te ontwijken, wiegen we mee op hartverwarmende klanken. Of we mee willen zingen, vraagt de orkestleider. Alleen af en toe luidkeels 'hot' zingen. Wel graag op het juiste moment, en dat valt nu juist niet mee. Dan maar 'hot' te pas en te onpas, al is het alleen maar omdat dit woord hier in deze verzingende warmte helemaal op zijn plek is. Van de uitsmijter weet ik direct, dit blijft in mijn hoofd nagalmen, nog heel lang. De meeslepende en vrolijke uithalen van de viool hechten zich vast op mijn gehoor. Wat een heerlijke muziek! Ik wil weten wie deze klanken bedacht heeft en wend me tot de orkestleider na afloop. Het is een hongaarse dans, de 5e van Brahms. Maar hij heeft het wel gejat van een andere, onbekende componist, voegt hij eraan toe. Dat is niet netjes, reageer ik. Maar ik word daar niet minder blij van. Want klankenroof of niet, de muziek is meeslepend mooi! Warm van buiten, maar vooral warm van binnen overbrug ik de korte afstand van buurthuis terug naar het eigen huis.