De opdracht

Er lag dauw op het gras. De herfst kondigde zich voorzichtig aan en bracht haar een herinnering in gedachten, een belofte aan zichzelf. Het was tijd om een verlangen om te zetten in actie. Het grijs in haar donkerblonde haar breidde zich uit, elk jaar meer. Haar tijd was niet eeuwig, daarom nam ze een besluit.

Ze zou 2 jaar later gaan en vroeg 2 maanden vrij. Het voelde als een opdracht: op de fiets naar Spanje, alleen. Waarom? zoemde steeds door haar hoofd. Was ze trouw aan zichzelf of was dit bedrog, het idee gekaapt van een ander? Ze wist het niet. Wat ze wél wist was dat ze af wilde van die eeuwige afgunst op anderen.

De tijd verstreek. Ze kocht een fiets en ging welgeteld één keer op pad om te oefenen, de fietstassen gevuld met zware boeken. Laat je de kop niet gek maken, was een goede raad van een ervaren fietster. Oefenen doe je onderweg. ‘Mag ik met je mee tot Parijs?’ vroeg een goede vriendin. De vrouw dacht er heel lang over na. Was ze dan wel stoer genoeg, was ze dan wel trouw aan haar opdracht, namelijk alleen te gaan? Ze wist het niet, maar stemde in.

Twee jaar later was het zover. Buren hadden een lint over de weg gespannen, ze fietste eronder door en ging. De lucht was grijs en zwaar van miezerige regen.

Ze fietste de eerste twee weken met haar vriendin, een luchtig avontuur met veel vrolijkheid. Daarna begon het echt, alleen op weg. Soms verdwaald en soms bijna zonder onderdak. Soms over lange, eenzame wegen. Maar altijd kwam het goed en altijd waren er mensen. Ze leerde trouw te zijn aan haar intuïtie en zelfs een beetje van zichzelf te houden.

En toen was het voorbij, tenminste bijna. Haar fiets had al een voorsprong genomen en nu ging ook zij terug. De kleine luchthaven straalde rust uit. Ze meldde zich bij de vertrekbalie,

‘U kunt niet meer mee, mevrouw. De balie is zojuist gesloten’, sprak de medewerkster haar in rap spaans toe. Het poortje bleef dicht.