Het verlies van een kind is voor iedere ouder, jong of oud, een orkaan die het leven dakloos maakt’. Aldus Marcel Olde Rikkert in het blad Zilver. Een litteken dat heftig pijn blijft doen, ik weet het, heb het zo dikwijls aanschouwd bij mijn moeder. Hoe ze gebukt ging onder het gemis en maar moeizaam kon schakelen naar wat het leven voor haar te bieden had. Haar verloren kind zat zo dicht op haar emotie, een nano-dun vlies dat brak bij slechts 1 vingerwijzing, 1 woord was genoeg om het vlies te laten breken. Hij werd nog net geen 15, ik was een puber van 17. Mijn moeder begreep niets van het fenomeen puber. Ze dacht dat het haar schuld was.
Als ik na de lange rit die Hengelo verbindt met Peperga, weer eens bij haar kwam en vroeg: mam, hoe is het?, dan wist ik, ik raak haar verdriet weer aan. Soms hadden we lol en dan lachte ze voluit. Oh wat heerlijk dat lachen, verzuchtte ze dan, terwijl ze de tranen uit haar ogen wreef.
Ze wilde meer, ze wilde weer lachen. Ik zocht koortsachtig en vond de humor niet. En soms deed ik alsof. Ook dat hielp, een beetje. Ik begreep weinig van mezelf, toen. Want als dit diepe verdriet uit haar ogen spoot, voelde ik weerstand en irritatie. Kom op, recht je rug en ga niet zo kopje onder. Dacht ik dan. Kramp van spanning kronkelde in mijn maag. Een bubbel van ontkenning. Denk ik, ik weet het nog steeds niet.
Maar vorige zomer, in het voorportaal van haar opname zaten we buiten in het zachte licht van een aangename warmte. Terwijl de wind van dementie steeds meer gaten in haar geheugen blies, kwamen wij dichter bij elkaar. En ik vroeg haar: ben je teleurgesteld in het leven, mam? Ja, zegt ze, ik heb Bennie verloren en je vader. Stilte daalt in. En dan spuit het water niet uit háár ogen, maar uit de mijne. Eindelijk begrijp ik haar, eindelijk dat gevoel. Eindelijk bevrijd!