Als iemand van weinig woorden mij schrijft: 'dit was een leuke en heel goede vrijwilliger', zit ik gelijk rechtop, klaar om verder te lezen. De meegestuurde brief raakt me diep in mijn hart. Hier spreekt een stem uit een anonieme, kansarme groep en ik schaam me voor al die opgeblazen en angstige uitroepen van 'ze moeten hier weg' en 'grenzen dicht'.
We kunnen zo veel leren van deze mensen, vooral in niet-materieel opzicht! Is dat niet het belangrijkste in ons leven? Dat je leert van anderen? Lees maar, hij schrijft: 'I admire the energy and productive willing of old (!) productive volunteer engineers' en 'this place is to not just al museum for children to learn science and technic, but also a place for a refugee to hold on life, to believe in creating a good future and to be hopeful. Oyfo, a place to be remembered'. Daar word ik heel, heel stil van en ik hoop ten diepste dat deze vluchteling de kans mag krijgen om terug te keren naar Twente. Want hij wil hier heel graag wonen. Als dat geen rijkdom is......
http://www.oyfo.nl